“Je mot gewoon snappe hoe die beeste denke!”

Van de week werd ik gebeld. Een ruige stem van een blijkbaar wat oudere man vertelde dat hij problemen had met zijn tuigpaard. “Hij wil niet meer op de trailer en vroeger was het geen probleem!” Ik stelde hem wat vragen en het bleek dat zijn paard altijd toch al wat moeilijk te laden was en vaak drijfnat de trailer weer afkwam. Bovendien was het de laatste keer een beetje mis gegaan. Na een wedstrijd elders werd er slecht weer voorspeld met onweer. Omdat hij voor de bui thuis wilde zijn zette hij er nog al wat druk op bij het laden. Compleet met longeerlijnen erachter, een bezem, kortom niet zo’n mooi plaatje.

Tijdens de rit naar huis barstte de bui toch los. Thuis liep zijn tuiger trillend en geheel doorweekt van het zweet de trailer uit. Daarna lukte het niet meer om hem erop te krijgen. Of ik hem kon helpen. “Ik heb een marathonwagen, een trailer waar zo’n wagen op kan, een sterke auto ervoor en dan wil dat ***paard de trailer niet op!” Ik slikte mijn vermaning over de onredelijkheid van zijn opmerking in, deed mijn best begrip te hebben voor zijn beleving van de situatie en maakte een afspraak.
De man bleek een boerenbedrijf te hebben. Zijn vrouw was er ook bij toen ik bij hen thuis kwam om met het paard te gaan werken. De vrouw pakte een stalhalster en ging me voor naar een weitje waar twee grote koffiebruine tuigpaarden en een shetlander stonden te grazen. Bij het halsteren deed het bewuste paard zijn best zijn hoofd zo hoog mogelijk te houden maar toch slaagde de vrouw er in het halster om te doen. Ik had gevraagd de trailer in een weiland te parkeren zodat ik wat ruimte erom heen zou hebben om met het paard te werken. Tijdens de wandeling ernaar toe vreesde ik voor de tenen van de vrouw die het paard leidde. Naarmate we verder van zijn weidemaatjes kwamen begon hij steeds zenuwachtiger te dansen.

Ik vroeg de vrouw het paard gewoon te laden zoals ze gewend was zodat ik kon zien wat er gebeurde. Al 20 m voor de trailer bleef hij stokstijf staan en was met geen mogelijkheid dichterbij te krijgen. Het was alsof hij tegen een denkbeeldige glazen muur opliep. Ik had genoeg gezien, nam het paard over en deed hem een trainingshalster om. Ik gebruikte ook een langer touw en een stick zodat ik mijn eigen tenen veilig kon stellen. De man en de vrouw gingen op het hek zitten om te kijken hoe ik het zou aanpakken.

Dat gaf me de gelegenheid precies uit te leggen hoe ik te werk ging. Hoe ik met “approach and retreat” hun paard dichter bij te trailer kon vragen. Wanneer ik wat vroeg en wanneer ik het initiatief juist bij het paard liet. Hoe ik een denkbeeldige gang voor hem maakte richting de trailer en hoe ik omging met de verschillende  strategieën die het paard bedacht om onder mijn leiding uit te komen (hangen, steigeren, bevriezen etc.) zonder dat het een gevecht werd. Enfin, na drie kwartier waren we zover dat hij uit zichzelf halverwege in de trailer liep en daar rustig bleef staan. Dat leek me een mooi moment om te stoppen met deze sessie.
Ik liep het paard grazen en het echtpaar kwam naar ons toe. “Tsja, zei de man, je moet wel veel geduld hebben maar ik zie wel dat als je het zo doet dat hij veel rustiger is.”  Ik legde hem uit dat als je op deze manier investeert in het trailerladen dat het daarna nauwelijks meer tijd kost om hem te laden. Het is dan gewoon iets wat een paard kan. De man vertelde dat mijn manier van werken hem deed denken aan een schapenhoeder die wel eens zijn schapen op hun land zet om het te begrazen. “Als hij ze weer ophaalt zet hij zijn trailer neer en binnen vijf minuten heeft hij ze erin! Twee verdiepingen. Als wij het proberen zijn we een uur bezig en dan lukt het nog niet. Je mot gewoon snappe hoe die beeste denke en dan gaat het zó!”