Een van mijn leerlingen heeft een koudbloed. Hij is tamelijk sceptisch en nogal naar binnen gekeerd. Zijn eigenaresse (laten we haar Annet noemen) heeft mij een aantal maanden geleden benaderd omdat ze een probleem had met haar paard. Tijdens buitenritten kon hij soms zo schrikken dat hij er een paar keer met haar vandoor is gegaan. Levensgevaarlijk vond ze, terecht. In de bak was hij daarentegen vaak juist niet vooruit te branden.

Ze heeft hem (we kiezen voor hem de naam Pablo) al een aantal jaren en waar ze het meeste last van heeft is dat ze geen contact met hem voelt. Om het probleem tijdens de buitenritten op te lossen is ze voorheen bezig geweest met dressuur. Die aanpak leek in de bak wel resultaat te hebben maar zijn gedrag tijdens de buitenritten bleef even onvoorspelbaar. Het onderlinge contact is eigenlijk nooit beter geworden.

Mensen om haar heen hebben dat proces wat meewarig aangezien. Haar zus noemde Pablo “het apparaat”. De buurman van de naastliggende boerderij maakte het nog bonter. Hij heeft zelf ook paarden, zweert bij KWPN-ers en riep haar in het voorbijgaan een keer toe: “Wanneer ga je nou eens een echt paard kopen?!” Toen Annet dat voorval aan mij vertelde stond het huilen haar nader dan het lachen. Ik had met haar te doen.

Hoe kon ik haar helpen met haar vraag? Tijdens de eerste sessies aan de longe (waarbij we ook nog met een blessure rekening moesten houden) werd de communicatie wel beter. Toch bleef Pablo zich vaak in zichzelf terugtrekken en voerde de oefeningen plichtmatig uit. Zodra hij aan het lopen was gingen zijn oren in de nek en bewoog hij zich stijf, onwillig, afgesloten.

We besloten het over een andere boeg te gooien. We halveerden de bak met een lint waardoor een stuk van 20 bij 20 overbleef. Door te werken zonder lijn en vooral met minimale signalen begon hij ineens beter te lopen, ondanks zijn blessure. Langzaam kwam zijn interesse ook terug: hij keek vaker naar binnen wat hij eerst niet deed. Om hem nog meer uit zijn tent te lokken bedacht ik nog een list. Hij heeft twee Shetlanders als gezelschap. Die hebben we ook in de bak gebracht en Annet is met de hele kudde gaan spelen.

Nu kwam Pablo’s speelsheid opeens naar buiten. Hij liet zich meenemen door de spelende Shetjes. Hij ontspande in zijn lichaam en begon echt mooi te lopen. Van zijn blessure was niets meer te zien. Het contact met Annet werd ook steeds opener. Hij kwam makkelijker naar het centrum van de bak en reageerde veel alerter op haar signalen. Mooi om te zien hoe de kudde kan helpen bij de training. Ik heb vooral bewondering voor Annet die zich niet van de wijs liet brengen door de negatieve signalen uit haar omgeving. Pablo is gewoon een (echt) paard, hij heeft alleen een beetje speciale aandacht nodig!